කතෘ: Chetan Bhagat
ප්‍රකාශක: Rupa Publications, India, 2011
මෙම කතාව වාරානාසි නගරයේ ජීවත්වන කිහිප දෙනෙක් වටා ගොතා ඇත. මට විශේෂයෙන් ම හිතට ඇල්ලුවේ භගත් විසින් ඉන්දියාවේ සමාජය පුරා පිලිකාවක් ලෙස දිව ඇති දූෂණය (corruption) පිළිබඳව හොඳහැටි විස්තරයක් සැපයීමයි. මගේ පෞද්ගලික අත්දැකීම මතත් මගේ ඉන්දියානු යහළුවන්ගේ කතා අනුවත් භගත් විසින් ලියා ඇති මෙම කරුණු විශ්වාස කල හැක. ලංකාවට 1987 දී හඳුන්වා දුන් මේ ඉන්දියානු දේශපාලන ප්‍රාන්ත ක්‍රමය නිසා ලංකාව තුලද දූෂණ වල ශීග්‍ර වර්ධනයක් ඇති වූ වග මගේ සමහර මිතුරන් කියන අතර මට ද මේ බැව් යම්යම් අන්දමින් වැටහී ඇත. "මම මේ සේරම කරන්නේ දරුවන් වෙනුවෙන්" යන කියමන හරහා දූෂණ සාධාරණීයකරණය කිරීමක් ද අසන්නට ලැබේ.
මා මේ පොතේ සඳහන් වාරානාසී නගරයේ සමහරක් තැන් වලට ගොසින් ඇති බැවිනුත් මට කතාව මධ්‍යයේ කතාවේ සමහර තැන්වල චිත්‍රයන් මවා ගැනීමට ද හැකිවීමෙන් කියවීම ආනන්දජනක විය. උදාහරණයක් ලෙස මණිකර්නික ඝාට් අසල ගංගා නදියේ අපිරිසිදු භාවය මා ඇසින් දැක ඇත. බාගයට පිලිස්සුනු මිනිස් අවයව පාවෙන ගංගා නදියේ ඒ අසලම ගිලි ගිලී පව් සෝදන මිනිසුන් දුටු මගේ මව "අනිච්චේ, දුක්ඛේ, සංසාරේ" කිව්වාය.
ඉන්දියාවේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය ගැන ද භගත් හොඳ හැඳින්වීමක් සපයයි. ලංකාවටත් වඩා අන්ත ලෙස විභාගයක් සඳහා පමණක් වන ටියුශන් ක්ලාස් වල ලමයින් කාලය නාස්ති කරති. මෙම අධ්‍යාපන ක්‍රමයේ ඇති අසමාන්‍යතා උලුප්පා දැක්වීමටද භගත් සමත් වී ඇත.
ඒ ඇරෙන්නට කතාවේ වෙන ගතයුත්තක් නැත. කතාවේ ප්‍රධාන චරිත තුනම මේ ලෝකයේ ජීවත් වන අය නොවේ.
From the Prologue of the book.
මම ඊයේ රාත්‍රී චේතන් භගත් ගේ Revolution 2020 පොතෙහි prologue කියවීමි. එහි හී ඔහු වාරානාසි හී ලංකාවට යයි. මේ ගැන අද උදෑසන සෙවූ වේලේ රාවනා ගැන තවත් මතයක් (මට හිතෙන විදිහට සිරි ලංකාවේ ඇති මතයට වඩා විස්වාස කල හැකි මතයක්) හෙලි දරව් විය.
රාමාගේ රාජධානිය තිබුනේ දැන් අයෝද්‍යා නමින් හඳුන්වන දැන් සරයු නමින් හඳුන්වන ගඟ අසබඩ තිබෙන නගරයේය. අයෝද්‍යා (සකේත නුවර) කෝසල රාජධානියේ අගනුවර හැටියට විස්වාස කෙරේ.
රාවනාගේ ලංකාව තිබුනේ ගංගා නදිය අසබඩ දැන් වාරානාසී යනුවෙන් හඳුන්වන නගරයේය.
බෞද්ධ ඉතිහාසයේ සඳහන් වන කොසොල් රජුගේ අගනුවර වූයේ සැවැත් නුවරයි. එය පිහිටා ඇත්තේ දැන් රප්ති නමින් හඳුන්වන ගංගාව අසලයි. රප්ති පට්නා වලට ටිකක් නැගෙනහිරට වෙන්නට ගංගා නම් ගඟට එකතු වන අතර, සරයු පට්නා වලට ටිකක් බටහිරට වෙන්නට ගංගා නම් ගඟට එකතු වේ.)
https://en.wikipedia.org/wiki/Ayodhya
http://www.varanasi.org.in/lanka
මට හිතෙන විදිහට මේ රාවණ ජනකතා මෑත ඉතිහාසයකට (අවුරුදු 100-150 කට පමණ පෙර) අයිත් ඒවායි. මගේ මේ තර්කයට හේතු වන්නේ මේ රාවණා කතාවට සම්බන්ද ස්ථාන වල නම් ( සිතා එලිය, රාවණා ඇල්ල) තවම භාවිතයේ පවතින නිසයි. (දැන් ඉන්දියන් සංචාරකයින්ට මෙම කතාව විකුණල තියෙන නිසා මේ නම් ලඟකදි නම් භාවිතයෙන් ඉවත්වෙන්නෙ නැහැ.) ඩබ්. ඒ. සිල්වගෙ පොතක තියෙනව කොල්ලුපිටියට කියපු වෙනත් නමක් මීට අවුරුදු 100 කට පමණ පෙර. ඒ නම දැන් භාවිතයේ නැහැ. (ඒ නම හොයා ගන්න ඩබ්. ඒ. සිල්වගෙ පොත් පෙරල පෙරල විනාඩි 20ක් විතර දඟලලා අතහැරලා දැම්මා.) මිලා ගිරියෙ St. Paul convent ඇරෙන්නට දැන් කවුරුවත් ඒ හරියට මිලාගිරිය කියන්නෙ නැහැ. මහා වංශය හා ශිලා ලිපි වල තිබෙන ගම් වල නම් දැන් භාවිතයේ නැහැ. (See also Ancient Ceylon, chapter 8: Lost Cities of Ceylon by Parker)
The following is from a review of the book "Studies in the Lankavatara Sutra" by Daisetz Teitro Suzuki. (Publisher: G. Routledge and Sons and the Eastern Buddhist Society 1930.)
Lankavathara means literally “Entering into Lanka”. The first Chinese translation was completed between A.D. 420 - 430, a second one appeared 10-20 years later and each were made into four fasciculi. (4 volumes.) It took over hundred years for the third translation in ten fasciculi to appear. The fourth translation in seven fasciculi appeared 300 years after the first.
The first Chinese translation of Lankavathara suthra is now lost. The second translation was made by a Bhikku Gunabhadra who came to China in 435. He translated the Lankavathara (known as the Lankavathara-Treasure-Suthra) in 443. In the Gunabhadra translation (oldest available translation), the first and the last two chapters of the later translations of the Lankavathara are missing altogether. As a matter of fact, there were no chapter divisions in Gunabhadra translation. (The later translations have 10 chapters.)
The first logical inference is that Gunabhadra being the oldest translation represents a more primitive Lankavathara than the others. Possibly the later texts had these three extra chapters added during the one hundred years elapsed between the 2nd and the 3rd Chinese translations. That is, these three new chapters appeared around 500 AD. They were mechanically added is shown by not having any organic connection with the older parts. These new chapters have nothing new to propose and no one will miss anything, if they were not found in the text.
In Professor Suzuki’s own words:
“The first chapter where Ravana, the Lord of Lanka, asks the Buddha to deliver a discourse on his inner perception of truth, may superficially appear to be a sort of introduction needed for the development of the sutra; but there is no doubt that it was added later to supply this need, though really there was no such need from the beginning. The Ravana chapter was prefixed when there was a need on the part of the later Mahayanists to get the sutra connected with the story of Ravana and Ramachandra as told in the Ramayana when the latter came to assume a definite form as an epic, which, according to scholars, took place in the third or fourth century of the Christian era.”
In other words, the whole Ravana myth in Sri Lanka is based on a story made-up by some Mahayanist in India around 400 AD. The question is, why are people hallucinating with this made-up story now, when all other historians, including Mahawansa writers paid no attention to it?
[You can find a review of this book by W. E. Soothill in the Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain and Ireland, No. 3 (July 1932), pp. 669-672.]
No comments:
Post a Comment